Pomoc

„Narodowe drużyny” z pałkami

Ilja Bałaszow nie myśli o wyjeździe. Chce zostać na Ukrainie, pomagać takim jak on, uchodźcom. Organizować ewakuacje, szukać mieszkań, pracy, wsparcia psychologicznego, angażować się w dystrybucję pomocy humanitarnej.

– Tak długo, jak długo będzie trzeba – zapewnia 26-letni wolontariusz PCPM.

Zacięcie społecznikowskie miał jeszcze przed wojną – razem z grupą kolegów z rodzinnego Stachanowa zajmował się edukacją obywatelską.

– Jesienią i zimą 2013 roku jeździliśmy po odwodzie i na wiecach wyjaśnialiśmy ludziom, jaka jest różnica między Unią Europejską a Unią Euroazjatycką. Czym dla nas, Ukraińców, jest oferta Europy, a czym oferta Rosji. I pewnie dlatego trafiłem na czarną listę…

Bałaszow milknie na moment – widać, że wspomnienia minionych miesięcy wiążą się z niemałą traumą.

– Po tym, jak „narodowe drużyny” zaczęły wałęsać się po mieście, w centrum powieszono nasze zdjęcia z podpisem „zwolennicy faszyzmu” – mężczyzna kontynuuje opowieść. – Doszły do tego groźby telefoniczne i zaczepki na ulicach. Poczułem, że robi się niefajnie, ale nie chcieliśmy się poddać. Któregoś dnia udekorowaliśmy samochody ukraińskimi flagami i znów wyruszyliśmy w nasze tournée po okolicznych miastach. Tylko że wtedy tamci zmienili pałki na automaty…

Po tej stronie biurka

14 czerwca 2014 roku Ilija był w pracy, w sklepie motoryzacyjnym.

– Przyszło ich trzech, uzbrojonych w kałasznikowy – relacjonuje. – Założyli mi ciemny foliowy worek na głowę i wsadzili do samochodu. Byłem pewien, że chcą mnie rozstrzelać.

Następnych kilka dni spędził w piwnicy, z której najbardziej utkwił mu w pamięci widok młotków, szczypiec i innych narzędzi, leżących na zakrwawionym stole.

– „Kto ci płaci?” – pytali, grożąc, że będą mnie tłuc i rozczłonkowywać – głos Bałaszowa drży, gdy o tym opowiada.

Chłopak miał jednak szczęście. Przesłuchanie okazało się „jedynie” okrutną zabawą, a Iliję zwolniono do domu.

– Jeszcze tego samego dnia oddałem klucze do mieszkania znajomym i uciekłem na zachód – mówi.

Po naszej rozmowie Ilja wraca do pomieszczenia, w którym wciąż wydawane są karty. Idąc za nim, dopiero teraz uświadamiam sobie, że większość oczekujących na pomoc osób to młode, dwudziestoparo-trzydziestoletnie kobiety, zwykle z małymi dziećmi.

– To dziewczyny niewiele starsze od ciebie – co czujesz, słuchając ich dramatycznych historii? – pytam Katarzynę Szalbot z PCPM.

– Cieszę się, że mogę im pomóc – odpowiada młoda krakowianka. – I cieszę się, że siedzę po tej stronie biurka…

—–
Rejestracja uchodźców z Donbasu. Charków, czerwiec 2015/fot. Marcin Ogdowski

Postaw mi kawę na buycoffee.to

Autor

Marcin

I am freelance journalist, writer, blogger, author of military-themed blog bezkamuflazu.pl. During my journalist activities, I covered multiple conflicts and humanitarian crisises – in Iraq, Afghanistan, Ukraine, Georgia, Lebanon, Uganda and Kenya. In years 2009-2014, I wrote blog zafganistanu.pl dedicated to Afghan war, deployment of Polish Forces and veteran’s affairs. I am also author or co author of non-fiction books and political-fiction novels including „Międzyrzecze” and recently published „Stan wyjątkowy”.